Wygląda dobrze
To pole jest wymagane


Taekwondo


jest sztuką walki i samoobrony opartą na tradycjach i filozoficznych zasadach starokoreańskich odmian walki wręcz: Tae Kyon i Soo Bak - Gi. Jest bardzo dynamiczną dyscypliną, która dzięki pracy wielu mistrzów, w ciągu zaledwie kilku dekad, ewoluowała od mało znanej, regionalnej sztuki walki w kierunku pełnoprawnego sportu olimpijskiego.

 

To  dyscyplina wpływająca na wszechstronny rozwój trenującego - gibkość, zręczność, wytrzymałość, szybkość, koordynację ruchową oraz równowagę. Swoim adeptom wpaja zasady moralne, którymi powinni kierować się nie tylko na treningach, ale także w życiu codziennym. Główną zasadą treningu jest kształtowanie osobistej postawy duchowej poprzez pracę nad ciałem i własnymi słabościami.

Trenujący zobowiązani są od najmłodszych lat, bezwzględnie stosować następujące zasady:

  1. grzeczność i uprzejmość          Ye ui
  2. rzetelność i uczciwość              Yom Chi
  3. wytrwałość i determinacja        In Nae
  4. opanowanie i samokontrola    Guk Gi
  5. odwaga i nieugięty duch           Bakekjul Boolgool


Znaczenie słowa Taekwondo


Nazwę tworzą trzy słowa określające najogólniej sposób walki:




TAE - stopa, uderzenie stopą
KWON - pięść, uderzenie pięścią
DO - droga, filozofia życia

 

Taekwondo jest jednolitym systemem walki, w skład którego wchodzą ściśle określone postawy i ruchy kształtujące każdą część ciała w sposób systematyczny i naukowo kontrolowany. Jego podstawę tworzą ćwiczenia formalne (poomsae), walka (kyorugi), techniki samoobrony (hosinsul) oraz rozbicia twardych przedmiotów (kyokpa). Należy doskonalić się we wszystkich tych elementach, gdyż tylko w ten sposób można poznać taekwondo. Jeśli ktoś ćwiczy tylko walkę sportową i twierdzi, że zna taekwondo, jest jak przysłowiowy ślepiec trzymający słonia za ogon i twierdzący z całym przekonaniem, że słoń jest podobny do kawałka sznurka.


Poomsae - sztuka ruchu

Są to ćwiczenia obowiązkowe opracowane przez mistrzów taekwondo w celu przekazania wiedzy o sztuce walki oraz własnych interpretacji tej sztuki.
W poomsae występują harmonijnie połączone wszystkie techniki obrony i ataku o wzrastającym stopniu trudności, kształtujące umiejętności walki z jednym lub wieloma przeciwnikami. W ten sposób uczeń może ćwiczyć różne techniki ataku i obrony bez realnego przeciwnika i bez niebezpieczeństwa kontuzji. Kolejność ruchów jest ściśle określona i przebiega według ustalonego diagramu kroków.

Poomsae stanowią podstawowy element egzaminu na kolejne stopnie szkoleniowe lub mistrzowskie. Taekwondo WT zawiera 17 układów formalnych:


8 szkoleniowych - Taegeuk /teguk/:

  1. Taegeuk Il Jang 

  2. Taegeuk I Jang 

  3. Taegeuk Sam Jang 

  4. Taegeuk Sa Jang 

  5. Taegeuk Oh Jang 

  6. Taegeuk Yook Jang 

  7. Taegeuk Chil Jang 

  8. Taegeuk Pal Jang

9 mistrzowskich przeznaczonych dla czarnych pasów: 

  1. Koryo (nazwa starej koreańskiej dynastii)

  2. Keumgang (diament)

  3. Taebaek (nazwa pasma górskiego w Korei Pd.)

  4. Pyongwon (równina)

  5. Sipjin (dziesięć)

  6. Jitae (ziemia)

  7. Cheonkwon (niebo)

  8. Hansoo (woda)

  9. Ilyo (jedność)

Do ćwiczenia układów nie potrzeba żadnego sprzętu, pomocy partnera, ani wiele miejsca. Są one dobrą formą gimnastyki niezależnie od wieku ćwiczącego, a wzbogacone o zestaw ćwiczeń rozciągających mogą stać się gwarancją zdrowia i wysokiej sprawności przez całe życie.


Kyorugi - walka

Taekwondo jest sztuką walki. Wszystkie ćwiczenia są tak opracowane, aby przygotowywały do niej ucznia. W taekwondo istnieją dwa rodzaje walki - sterowana i wolna. Walka sterowana (machuo kyorugi) przebiega według ustalonego z góry schematu. Jest to zbiór konkretnych ataków i ściśle określonych technik obrony po wykonaniu trzech kroków (sebon kyorugi), dwóch kroków (dubon kyorugi) i jednego kroku (hanbon kyorugi). Walka sterowana z wykonaniem jednego kroku pozwala na ćwiczenie różnych rozwiązań technicznych i uników we wszystkich kierunkach a błędy i niedokładności w wykonaniu mogą być natychmiast korygowane. Ten rodzaj walki uczniowie muszą opanować do perfekcji, zanim będą gotowi do ćwiczeń wolnej walki. W wolnej walce ćwiczebnej (yonsop kyorugi) nie ma już sztywnych ćwiczeń z partnerem - wyimaginowany przeciwnik, przed którym uczeń bronił się w poomsae, jest teraz realny. Wszystko na co decyduje się przeciwnik, musi być dostosowane do aktualnej sytuacji. Walczący musi decydować samodzielnie i błyskawicznie. Powinien unikać wszelkiej jednostronności w stylu walki, wyczerpać wszystkie możliwe kombinacje i wyprowadzać kontrataki. Natomiast walka sędziowana (jayu kyorugi) podlega pewnym ścisłym regułom sportowym. Toczona w kontakcie i trwająca trzy rundy po trzy minuty wymaga od sportowca dużych umiejętności technicznych, żelaznej kondycji, błyskawicznych reakcji i olbrzymiego zaufania do własnych możliwości.

 

Hosinsul - sztuka samoobrona

Hosinsul jest zbiorem rozwiązań technicznych składających się z uderzeń, dźwigni i rzutów mających na celu obronę przed atakującym przeciwnikiem, nierzadko uzbrojonym w kij, pałkę, nóż lub pistolet. Hosinsul wymaga najwyższego stopnia koncentracji uwagi, szybkości reagowania i umiejętności wczuwania się w zamiary przeciwnika. Poznawane techniki muszą być opanowane do perfekcji. Tylko wtedy będą skuteczne. Broniący powinien starać się odnaleźć i skutecznie zaatakować nieosłonięte punkty witalne przeciwnika. Obrona powinna odpowiadać rodzajowi ataku oraz uwzględniać warunki fizyczne broniącego w odniesieniu do warunków fizycznych atakującego.

 

Kyokpa - sztuka rozbić

W praktyce niemożliwe jest użycie skumulowanej siły wobec kogokolwiek bez groźby poważnego zranienia czy nawet zabicia. Dlatego wprowadzono rozbijanie desek, tłuczenie cegieł i kawałków skał jako dowodu na zdolność skutecznego koncentrowania siły w jednym punkcie. Umiejętność rozbijania twardych przedmiotów jest najbardziej znaną i często z nim utożsamianą częścią sztuk walki. Stało się tak za sprawą pierwszych instruktorów karate i taekwondo, którzy na licznych pokazach demonstrowali przede wszystkim rozbijanie desek, cegieł i kamieni, gdyż to najłatwiej przemawiało do widzów żądnych sensacji. Naprawdę zaś kyokpa zalicza się do najmniej praktykowanych elementów taekwondo. Właściwie nigdy się go nie trenuje. Wynika on w sposób nieunikniony z innych ćwiczeń treningowych. Nie należy jednak przystępować do rozbić zbyt wcześnie, gdyż przy brakach w opanowaniu techniki uderzeń może się to zakończyć bolesną kontuzją. Umiejętność rozbijania polega przede wszystkim na opanowanej do perfekcji technice i szybkości wykonania. Ważna jest też znajomość struktury rozbijanego materiału oraz odpowiedzenie nastawienie psychiczne. Siła fizyczna ma mniejsze znaczenie. Często wykonuje się rozbicia, np. deski w wyskoku połączonym z obrotem ciała lub też deski podrzuconej w górę. Wtedy liczy się głównie perfekcja techniczna i szybkość.



Efekty trenowania taekwondo


W najmłodszych grupach wiekowych kładzie się duży nacisk na wyrabianie cierpliwości, systematyczności i wytrwałości. Poprzez ćwiczenia dzieci uczą się współdziałania, zdobywają poczucie przynależności do grupy, mają okazję do zawarcia nowych przyjaźni.

Taekwondo to sport uniwersalny, dla wszystkich. Przedział wiekowy trenujących jest ogromny, poczynając już od trzyletnich dzieci, przez młodzież, aż do osób dorosłych.

Trenowanie taekwondo nie tylko poprawia sprawność fizyczną adepta tej sztuki walki. Podczas ćwiczeń wykorzystywane są wszystkie mięśnie ciała, stają się one lepiej ukrwione, traci się również tkankę tłuszczową. Taekwondo służy ponadto rozwijaniu siły mięśni nóg, brzucha i grzbietu, dlatego w pewnym stopniu może być również wykorzystywane do korekcji wad postawy. Treningi Taekwondo zwiększają wydolność płuc oraz poprawiają krążenie, czyli pracę serca i mózgu.

 


serwis jest częścią portalu miejskiego www.chojnow.eu przygotowanego przez MEDIART (w CMS) © przy współudziale Urzędu Miejskiego w Chojnowie